Na 10 dagen loopsheid en een progesteron waarde van 2,3 heb ik in overleg met de dierenarts besloten om maandagochtend samen met mijn vader richting Duitsland te vertrekken.
Zondag hebben we in de namiddag nog een keer bloed geprikt en met de waarde die ik dan maandag tijdens de reis te horen krijg, besluiten we wat het beste dektijdstip zal worden.
Ik heb zondagavond al mijn spullen gepakt, voor Skaye al het nodige uitgezocht en om half 9 zit ik klaar voor vertrek op de bank. Ik besluit dan ook maar vroeg naar bed te gaan aangezien de wekker morgenochtend ook om 5 uur afloopt.
Maandagochtend om 5 uur kan ik mijn oren niet geloven, zo vroeg… Ik sla de wekker nog eens uit totdat langzaam door dringt dat het vandaag gaat gebeuren. Het moment waar ik al 1,5 jaar op wacht en de laatste maanden reikhalzend naar uitkijk. Slaperig ben ik dan niet meer, en met gemak spring ik uit bed. Ik drink samen met Dick nog een kop koffie voordat ik alles in de auto laat. Skaye en ik nemen afscheid van de rest en de reis kan beginnen.
Om 10 over zes rijd ik hier de straat uit. Het verbaast me dat ik toch al in zoveel huizen licht zie branden, dacht toch echt dat ik de enige gek in de buurt was die zo vroeg mijn nest uit moest, ;-)
Het is nog lekker rustig op de weg en we kunnen lekker doorrijden. Rond 7 uur passeren we de randweg van Eindhoven, maar ook hier amper verkeer, de files zie ik allemaal de andere kant op gaan, en met een glimlach kijk ik ernaar. Normaal gesproken ben ik ook een van de figuren die maar mondjesmaat vooruit gaat, maar vandaag lekker niet. Het is alsof het zo heeft moeten zijn. Nadat ik Eindhoven voorbij ben, bel ik mijn vader uit zijn bed. Het is tijd om op te staan en je koffer te pakken is mijn boodschap, ik verwacht over een dikke drie kwartier voor de deur te staan.
Klokslag 8 uur rijd ik de straat in, als de rest van de reis ook zo verloopt ben ik dik tevreden. We drinken nog een kopje koffie en off we go.
Aangezien er net achter Aken een zwaar auto-ongeluk gebeurd is en de snelweg volledig afgesloten is en we toch alle tijd van de wereld hebben besluiten we via België en Luxemburg naar het zuiden van Duitsland te rijden. De reis duurt zo wel iets langer, maar we hebben in ieder geval geen vertraging door het ongeluk, bovendien kunnen we in Luxemburg dan nog even tanken.
Na een half uurtje onderweg te zijn rijden we via Luik België in. Ik ben hier vroeger tijdens de vakanties met mijn familie ook vaker geweest en het verbaasd me altijd hoe troosteloos en grijs het eerste gedeelte van België is. De huizen zijn allemaal vervallen en de omgeving ademt een droevige sfeer uit. Nadat we Luik achter ons gelaten hebben komen we in het eerste begin van de Ardennen. Hier is het uitzicht gelijk 100% anders. We passeren schitterende bossen en glooiende akkers. Terwijl ik van de vergezichten geniet begint het te regenen. Maar de regen kan mijn humeur niet bederven, alles wat nu valt, valt straks niet, ;-)
Na zo’n twee-en-een-half uur onderweg te zijn stoppen we in Luxemburg om te tanken (scheelde slechts 20 cent per liter met Nederland!!) en Skaye even te laten plassen. Ze hebben er zelfs een afgezet hondengedeelte. Het is bedekt met fijn grind en overal liggen drollen. Niet de mooiste plek, maar ik laat Skaye toch maar in de ren. Die blijft echter bij het deurtje staan en kijkt me aan met een blik van: hier wil ik niet.. En ik geef haar geen ongelijk. Gauw doe ik het deurtje op en ze gaat gauw op het gras voor de ren een plas doen. Na nog een kop koffie gedronken te hebben vervolgen we onze reis en inmiddels heb ik een telefoontje gehad van de dierenarts dat de progesteron waarde van Skaye inmiddels gestegen is naar 9. Dit is een forse stijging ten aanzien van de 2,3 van vrijdag. Dit betekent dan ook dat we vanavond de eerste dekking mogen doen. Ik sms het nieuws naar Gerli en we spreken af dat zij ons vanavond om negen uur bij het hotel komt ophalen. De rest van de reis verloopt in een soort roes. Ik betrap me erop dat ik telkens met mijn gedachten afdwaal naar de aanstaande dekking. Gelukkig heb ik een chauffeur bij me, en kan ik ook mijn gedachten laten afdwalen. Na een paar uur en driehonderd kilometer komen we aan bij het hotel. We pakken onze spullen en zetten ze in de, in Schwarzwalder stijl ingerichte, kamer. We hebben prachtig gehaakte gordijnen ;-) en een bloemetjesbehang waar ik pijn aan mijn ogen van krijg, maar de kamer is netjes en de badkamer schoon, en dat vind ik het belangrijkste.
Na de spullen uitgeladen te hebben, besluiten we lekker ergens wat te drinken en daarna Skaye even lekker te laten lopen. Naast het hotel ligt een bakkertje waar we koffie drinken en een stuk aardbeiencake. De portie is zo belachelijk groot dat ik hem met geen mogelijkheid helemaal opkrijg. Skaye is een dankbaar slachtoffer voor de cakebodem die ik overheb. De aardbeien zijn van mij!
Volgens de mevrouw van het bakkertje ligt om het hoekje een goed restaurantje waar we strakjes kunnen eten en net achter het hotel een bos waar Skaye lekker kan rennen. Het was even zoeken geblazen hoe we er nu precies moesten komen maar na wat op en neer gestruin hebben we de ingang van het bos gevonden.In de verte zie ik twee honden aankomen en aangezien in 0,0 risico wil lopen doe ik snel Skaye aan de lijn. Als we dichterbij komen zie ik dat een van de twee honden (een soort kruising Golden Retriever) losloopt, en ik vraag snel aan die mevrouw of de hond een reu is. Ze knikt bevestigend en ik vraag me lichtjes zorgen makend of hij gecastreerd is. Voordat de vrouw ja kan zeggen heeft de reu Skaye al geroken en komt onze kant op. De vrouw staat op 10 meter afstand en roept dat hij niks doet. Ik roep terug dat Skaye loops is en vervolgens grijp ik de Golden Retriever bij zijn halsband. De mevrouw staat op 3 meter afstand te jammeren en meer dan ohw got, ohw got, komt er niet uit. Ik zeg dat ik de hond vast heb, en vraag of ze hem over wil nemen. Dit doet ze gelukkig en ik neem Skaye snel mee de andere kant op. In de verte hoor ik de mevrouw nog zeggen: Ohw, Ollie du bist ja so stark.. Gniffelend lopen we verder, dit avontuur is gelukkig goed afgelopen, maar ik heb al mijn zintuigen op volle sterkte draaien om eventuele andere geïnteresseerden op afstand te kunnen houden, ;-). De verdere wandeling blijft het gelukkig rustig en na een dik uurtje met Skaye gelopen te hebben, gaan we even naar de kamer om Skaye eten te geven en ons op te frissen en ploffen we tegen zeven uur op het terras bij het restaurantje. Het is een voormalig stationshuisje en draagt dan ook de passende naam Gleis 1 (=spoor 1). De lucht is inmiddels flink betrokken en ik vraag me af of het droog blijft. De gedachte is nog niet mijn hoofd uit of de eerste druppels beginnen te vallen. Gauw pakken we ons biertje en zoeken een plekje binnen. We zitten nog niet goed en wel en ik zie door het raam de regen met bakken uit de lucht komen. Als we dit vanavond maar niet hebben.
Aangezien ik nog redelijk vol zit van de aardbeientaart bestel ik een kleine kalkoenschnitzel met salade en frietjes. Pap kiest de Tagliatelle. Intussen begint het aardig vol te raken in het restaurant en Skaye is de ster van de namiddag. Alle serveersters komen om beurten knuffelen en zelfs een aantal gasten komen Skaye knuffelen. Ze geeft iedereen vol overgave dezelfde aandacht en wasbeurten. Zelfs een mevrouw met een kindje van 8 maanden die Skaye komt aaien krijgt een dikke tongzoen. Het kind krijst het uit van pret. Ik geloof niet dat Skaye het erg vind, dat Nova en Twister er niet zijn.
Naarmate de tijd verstrijkt voel ik een soort van vlinders in mijn buik. Het is inmiddels bijna half 9. De vragen schieten door mijn hoofd; Hoe zou het zometeen gaan? Zou ze Kanoa leuk vinden? Ik vind het allemaal wel heel spannend worden nu. Voor mijn gevoel kruipt de tijd ook voorbij. Het is lang geleden dat de tijd zo langzaam voorbij ging.
Eindelijk kwart voor 9. We rekenen af en lopen terug naar het hotel waar we om 9 uur met Gerli afgesproken hebben. Het weer is er in de tussentijd niet beter op geworden en het regent nog steeds. Na 5 minuten zien we Gerli’s bus aankomen. Het feest kan beginnen.
Ze neemt ons mee naar een plek net buiten het dorp, waar geen auto’s mogen komen en waar weinig mensen komen, zodat de honden lekker de tijd hebben om aan elkaar te wennen en te spelen.
We parkeren de auto’s en laten de honden uit de auto. Bewapend met plu’s en regenjassen gaan we het veldje op. De honden hebben inmiddels al aan elkaar gesnuffeld en maken er een leuk spelletje van om achter elkaar aan te rennen. Ik zie duidelijk aan Skaye dat ze Kanoa heel leuk vind. Ze daagt hem uit en laat hem ook overal snuffelen. Na vijf minuten spelen is de dekking een feit. Gerli helpt Kanoa met zijn been over Skaye te schuiven en hierbij piept Skaye wel een beetje. Dit vind ik wel even heel sneu, maar ik houdt mezelf maar voor dat het voor een goed doel is en knuffel haar even flink. Nadat ze kont aan kont staan is het piepen over. Dus het was gewoon even die rare draai.
Ik ben blij dat we op een afgelegen plek staan, want het ziet er toch wel raar uit volgens mij, twee honden kont aan kont, met twee mensen erbij verscholen onder een paraplu tegen de heftige regen.
De koppeling duurt inmiddels 10 minuten als we een auto aan zien komen. Die stopt naast die van ons en er stapt een man uit die naar ons toe komt gelopen. Gerli zegt: “Oh, dat is een boswachter. Officieel mogen hier dan ook geen auto’s komen, maar ik heb met zijn collega afgesproken dat we voor een dekking hier wel even naartoe mogen komen. Maar deze man ken ik niet, maar ik regel het wel.” De man is inmiddels bij ons en kijkt ons een beetje vreemd aan. Hij heeft blijkbaar ons kenteken gezien want hij vraagt of we uit Nederland komen en wat we hier doen. Gerli geeft aan dat we inderdaad uit Nederland komen en dat we hier zijn voor een dekking omdat het hier zo rustig is, tevens verteld ze dat ze dit al eens met zijn collega besproken had en dat ze voor dit soort “toestanden” wel hier mocht komen. Gerli en ik zitten nog steeds op onze hurken met de twee honden voor ons nog aan elkaar gekoppeld. Het woord dekking dringt nog niet direct tot de boswachter door, want ik zie hem een beetje vreemd naar de honden kijken, dan vijf tellen later zie ik dat het lampje gaat branden en het kwartje valt, want hij kijkt nog eens naar de honden en zegt in het Duits:”Oh, een dekking”. Ook hij is zich nu bewust van de ietwat vreemde situatie. Hij begint te lachen en zegt dat we rustig verder mogen gaan. Hij wenst ons een succesvolle avond ;-) en gaat terug naar zijn auto. We giechelen nog een beetje na en na nog eens een kwartier zijn de honden los. Kanoa begint gelijk alles schoon te likken en die lieve Skaye gaat voordat ze zichzelf wast als eerste kijken of bij Kanoa alles goed is!! Nadat ze nog even over het veld gelopen hebben, doen we beide honden weer in de auto, spreken af voor morgen en rijden terug naar het hotel. Aangezien ik toch wel een beetje hyper ben van het hele gebeuren besluiten we nog een biertje te gaan drinken bij Gleis 1 en een beetje op te drogen.
Om elf uur lopen pap en ik met Skaye het hotel weer binnen en is het tijd om te gaan slapen. Pap ligt binnen 5 minuten te slapen, maar ik kan mijn draai niet vinden. De afgelopen avond spookt door mijn hoofd en ik vraag me af hoe Skaye zich nu voelt. Elke keer doezel ik een beetje weg, totdat er weer puppies door mijn hoofd flitsen en ik weer klaarwakker ben. Pap ligt inmiddels ook flink te snurken dus dat helpt ook niet echt mee. Uiteindelijk val ik toch in slaap om drie uur later weer wakker te worden van het gesnurk, ;-). Ik stoot pap aan en zeg dat hij moet draaien, dat doet hij en gaat op zijn rug liggen waardoor hij vervolgens nog harder gaat snurken. Ik stop mijn hoofd onder mijn kussen en probeer alsnog in slaap te komen. Dit lukt schijnbaar op enig moment wel, want vervolgens word ik wakker van de wekker. Een beetje brak kom ik uit bed en maak pap ook wakker. Ik besluit eerst Skaye lekker uit te laten alvorens we gaan ontbijten. Het weer is gelukkig helemaal opgeklaard en de zon schijnt volop. Terug gekomen op de kamer is pap gedoucht en ik geef Skaye weer eten, maar die heeft helemaal geen trek. Ik merk aan haar dat ze toch niet helemaal op haar gemak is in de hotelkamer. Als ik haar de brokjes uit mijn hand voer wil ze wel een beetje eten, dus dat doe ik voor dit keer ook maar.
Na het uitgebreide ontbijt pakken we onze spullen in en checken uit in het hotel. De spullen dumpen we in de auto en daarna gaan we een stuk door het dorpje wandelen. Het is inmiddels 11 uur en we hebben om half 5 weer met Gerli en Kanoa afgesproken.
Die middag wandelen we flink wat door de omgeving en zien zelfs nog 3 hertjes in het bos. In eerste instantie renden ze niet eens weg en bleven ons aanstaren waardoor ik een paar foto’s kon maken. Tegelijkertijd hebben muggen ook hun slag geslagen en lopen pap en ik met jeukende armen verder door het bos. Tegen half 2 komen we weer bij onze stamkroeg Gleis 1 om te lunchen. Ik neem een heerlijke baguette met mozzarella en tomaat, en pap neemt de kalkoenfilet, die ik gisteren besteld heb. Het weer is nog steeds lekker en Skaye ligt lekker in de zon te soezen terwijl wij over vanalles en nog wat kletsen. De tijd vliegt en voor we het weten is het alweer kwart over 4 en we lopen weer rustig richting hotel. Als Gerli daar aankomt, rijden we weer terug naar de plek van gisteren avond en ik ben benieuwd hoe het vandaag gaat. Pap gaat de dekking filmen en ik ga proberen wat foto’s te maken. Gelukkig heb ik de camera tijdens het uitstappen al in mijn hand want ik heb de achterklep van de auto nog niet open om Skaye eruit te laten of het is al raak. Voorspel hebben die twee vandaag niet nodig. Na een aantal foto’s gemaakt te hebben, hurk ik weer naast Gerli en herhaald het hele tafereel van gisteren zich nog eens gedurende een dikke 20 minuten. Nadat ze weer los zijn vinden ze toch dat het nog even tijd is om te spelen en rennen nog lekker samen wat over het veld. Als we in de verte twee Duitse Herders aan zien komen is het voor Skaye en Kanoa tijd om afscheid te nemen. Gerli en ik regelen nog even de administratie voor de Raad van Beheer en de ASCA. Daarna nemen pap en ik afscheid van Gerli en gaat onze terugreis beginnen.
Dit keer besluiten we om via Duitsland terug te rijden en volgens de navigatie zijn we dan tegen half 10 thuis. Gelukkig hebben we weer geen file en na nog een sanitaire stop voor alle drie ingelast te hebben komen we om 10 uur bij het huis van mijn ouders aan. Ik besluit om die avond toch nog naar huis te rijden zodat zowel Skaye als ik lekker in ons eigen bed kunnen slapen en na even met mam bijgekletst te hebben en een kop koffie gedronken te hebben, rijd ik om elf uur naar huis. Dit gaat ook heel voorspoedig en met de radio weer op mijn favoriete Nederlandse zender rijd ik op mijn gemak keihard meezingend naar huis. Onderweg denk ik met regelmaat aan de gebeurtenissen van de afgelopen dagen en bedenk dan dat het eerste wachten achter de rug is en het volgende wachten nu weer gaat beginnen. Over ongeveer vier weken maken we een echo om te kijken of de dekking geslaagd is, maar ik heb er een heel goed gevoel over.
En dan ben ik om 1 uur ook thuis, ik kwak mijn spullen op de eettafel en knuffel Nova en Twister die mij en Skaye vrolijk komen begroeten. Na twee minuten ligt Skaye heerlijk onder de tafel te snurken en ik besluit dat het voor mij ook de hoogste tijd is en kruip heerlijk weer in mijn mandje om te dromen over de Skaye en Kanoa kids die we over 2 maanden hopelijk mogen verwelkomen.
Afgelopen zondag 6 december hebben de pups van Skaye van elkaar na 8 weken weer eens gezien. We hadden afgesproken op het strand van Noordwijk om lekker uit te waaien. Helaas zat het weer echt niet mee en viel er een vieze miezerregen met een net iets te hoge windkracht. Voor de puppen maakte dat echter geen bal uit, die hebben zich heerlijk geamuseerd op het strand en waren na afloop helemaal gevloerd. Wij zijn na de wandeling lekker aan de warme chocomel met slagroom gegaan en hebben honderduit gesproken over de donderstenen.
Op deze foto is Skaye 5 weken drachtig.
